Po raz kolejny zostało mi wypomniane, że nic nie piszę na bloga. No więc:

1. Dla tych, co są oburzeni i potrzebują tłumaczenia

Bo to jest tak, że

Czy to jest zagryzanie ciepłych orzeszków aby po chwili zasiąść z Olą nad talerzem sałatki i gapić się w TV i ubierać w idiotyczne, ale za to ciepłe ubrania. A wszystko w oczekiwaniu na Oli męża, współlokatorów i chłód nocy;

Czy to jest obserwowanie jak pan robi sok marchwiowy, który to zawiera: buraki, imbir, pietruszkę, pomidora i ziemniaki, ale, ku jawnemu zdziwieniu pana nie zawiera: kareli (gorzkie), cebuli, masali (zgniłe jajo) i innych niezydentyfikowanych specyfików. W ramach współczucia, łaskawie zgadzam się na dodanie pomarańczy;

Czy to jest nawet picie tego soku;

Czy niemożność od pięciu już lat zrozumienia głupoty indyjskiego tłumu: najpierw trzeba dać ludziom wysiąść z metra, żeby potem dało się do niego wsiąść!!!;

Czy też 2,5-godzinna sztuka teatralna w kompletnie niezrozumiałym indyjskim języku (po bengalsku...);

Czy zdemolowana kafejka internetowa z dwójką przemiłych, acz niesłyszących właścicieli, którzy czasem wydają resztę w cukierkach;

Czy mycie się wodą z wiadra nagrzaną wielką mega-grzałką;

Czy 36-godzinna jazda pociągiem z przeraźliwego zimna w zaskakująco przyjemne gorąco;

Cały czas napawam się, aby mi starczyło na kolejne wiele miesięcy. A to nie są wszystkie drobiazgi, które czasem denerwują, a których już zaraz będzie mi brak.

2. Dla tych, którzy chcą wiedzieć gdzie jestem i co się ze mną dzieje

Ha! Lepiej Wam nie wiedzieć. Kto się boi, że mi będzie zazdrościć, niech przeskoczy do punktu nr 3.

Przetelepałam sie z Delhi pociągiem w 2 dni i jedna noc, na miejscu spędzę 4 dni i potem znów 2 dni i jedna noc w pociągu, słuchając: "ćaaaj, gorom ćaaaj" (herbata z mlekiem), "cofffe" (kawa), "papersoappapersoap" (mydło w listkach), "soepolis!soepolis!soepolis?" (czyszczenie butów). Nie przestawiłam się jeszcze na bilety lotnicze. Poza tym oglądanie Indusów w podróży jest zwykle niezmiernie fascynujące.

No i przede wszystkim, nie ma zbyt wysokiej ceny dla dnia spędzonego na białym drewnianym szezlongu obłożonym mięciutkim materacykiem i osłoniętym od nadmiernego słońca. Z książką w ręku, lassi lub orzeźwiająca woda gazowana z cytryną pod prawym łokciem, i łagodną bryzą zza lewego łokcia. A jak bryza przestanie ujarzmiać upał, to 5 kroków dalej jest morze (Arabskie), w którym można się namoczyć. W porze lunchu, pan przynosi na tacy świeżo złowione ryby i pyta: "Which one?". I wtedy z miną wybitnego znawcy wskazuje się palcem na którąkolwiek i kiedy pan już odchodzi można się zapytać jak ona, ta ryba, się właściwie nazywa. White Snipper. Po polsku jakoś tak śmiesznie... cały czas zapominam Józek, Felek? Dla ułatwienia: Adam. Upieczony z czosnuszkiem, masłem i ziołami. Pycha!

3. Dla tych co chcą usłyszeć mrożące krew w żyłach przygody

(Których w końcu nie było)

Delhi, ok. 1.50 w nocy. Śpię sobie smacznie, śni mi się jakiś traktor i nagle budzi mnie Ola. Światła palą się w całym mieszkaniu, nade mną stoi jeszcze Oli mąż i dwójka ich współlokatorów. "Kasia, wstawaj, było trzęsienie ziemi i chyba musimy wyjść na zewnątrz". To mnie dobudziło momentalnie. Zawsze chciałam zobaczyć jak to jest. Podobno trzęsło się całkiem mocno, wszyscy się obudzili i debatowali nad moim łóżkiem dobre 5 minut, otwierając i zamykając kolejne drzwi, zapalając światła, śmiejąc się... W końcu zdecydowali, że trzeba wyjść. Jak już mnie obudzili, wszyscyśmy skorzystali z toalety (bo to nigdy nie wiadomo...), założyliśmy dodatkowe swetry, okryliśmy kocami i wyszliśmy na schody, okazało się, że sąsiedzi już wracają do domów. Koniec przygody.

Oczywiście zaraz wróciliśmy do domu sprawdzić, czy to była zbiorowa histeria, autosugestia, czy też najprawdziwsza prawda. Wujek internet w domu nie mieszka, więc włączyliśmy jego starszego brata, wujka wiadomości w TV: epicentrum znajdowało się w południowo zachodnim Pakistanie i było silne, 4,7 w skali richtera. Żadne budynki nie ucierpiały, bo jest to rejon zamieszkały jedynie przez drobne plemiona (i Talibów, w domyśle).

Najokropniejsze w całej przygodzie było to, że ominęło mnie najciekawsze.

4. Dla tych, co chcą obejrzeć zdjęcia

No, niestety. Po przygodzie w Bangladeszu nastąpiły długotrwałe próby zjednania baterii na domowo-bangladesko-indyjskie sposoby. Niestety, choć początkowe rokowania dawały ziarno nadziei, wkrótce się załamały. Porozumienie w sprawie działania aparatu nie zostało zawarte. Skapitulowałam. Ostateczne zerwanie wszelkich umów nastąpi w Polsce, po zawarciu umowy z Allegro.

Przedostatnie zdjęcie: Kalkuta, zdjęcie z tramwaju jadącego na College Street.

Ostatnie zdjęcie: Kalkuta, konduktor w tramwaju jadącym na College Street. (Godny uwagi jest wyraz skupienia na jego nieostrej twarzy).

5. Dla tych, co chcą wiedzieć więcej o Indiach

- Strasznie duże te Indie i szybko im się zmieniają klimaty.

- Wszystkie ważne targi książek odbywają się tam, gdzie jest zimno zimą - Kalkuta, Jaipur.

- Więcej nie powiem, chyba, że ktoś zapyta.

6. Dla tych, co chcą dalszego ciągu historii o Antonio

Antonio mnie rozpoznał. Nie był pewien ale rozpoznał. Nie mieszkam w Palmira's, bo nie zrozumiałyśmy się z córką właściciela przez telefon. Mieszkam tuż obok, a mój dawny pokój zajmują Brytyjczyk na wózku i jego żona.

Antonio dalej pracuje, jak pracował i dalej przysiada się wieczorem do stolika. Nie marzy już o pracy na jachcie. Mógł pojechać na wakacje do Bangaluru, i do chłodnego Kodaikanal. Jako kelner pracuje w sezonie, przez 6 miesięcy, przez pozostałe 6 miesięcy może opiekować się siostrą.

Przyozdobił ogród kolorowymi lampkami, ale turyści wieczorami i tak raczej nie dopisują. Na śniadaniach tradycyjnie wszystkie stoły są zajęte, choć „nie jest to już to, co kiedyś, mamy teraz dużą konkurencję”.

Antonio lubi tę pracę, bo nie wymaga od niego zbyt wiele. Właściciel Palmira's ma jeszcze kuter rybacki, z którego połów Antonio zawozi codziennie rano na targ. W święta, 25 grudnia, złowili tyle, że musiał obrócić 3 razy. Inni rybacy nie wyruszyli na morze stwierdziwszy, że nikt nie kupi ryb w święta. Więc szef Antonia założył więcej sieci niż zwykle. Wszystkie ryby zeszły, a Antonio był o 8 w pracy.

Ale bardzo poprawił mu się francuski.

7. KONIEC.

Ponapawałam sie trochę pisaniem bloga w pokoju hotelowym ;)

Bangladesz Love Story

Miłość między mną a Bangladeszem jest miłością trudną. Dostałam w prezencie przepiękne widoki z łódki, a razem z nimi burzliwe przeziębienie. Potem dostałam w prezencie przygodę, w zamian za plecak. Na koniec nie mogliśmy się rozstać.

O. przed wyjazdem udzieliła nam szeregu informacji, do tego stopnia ponurych że trochę odechciało nam się jechać. Dhaka brzydka, szklano-betonowa, a to szkło brudne i oplute; na bazarach sama chińszczyzna i trochę spadów z H&Mów i innych takich; po zmroku robi się niebezpiecznie, czyli już o 5-6; miasto generalnie stoi w korkach – autobusy, ciężarówki, samochody, ryksze motorowe, rowerowe, czasem nawet ludzie; na ulicy raczej nie spotyka się kobiet, kraj muzułmański; a na dodatek do jedzenia mają głównie mięso, żaliła się O., wegetarianka. Przyznała, że - faktycznie - ubrania, a dokładniej bawełna z której są zrobione, mają dużo lepszą jakość, niż w Indiach, ale, dodawała szybko, są głównie dla mężczyzn i dla dzieci. Żeby mnie dobić twierdziła, że w Dhace nie ma żadnych księgarni.

Chyba dzięki temu nastawieniu tak mi się spodobało w Bangladeszu.

O. miała oczywiście rację. No, może poza dwoma szczegółami – ubrania są też dla kobiet, a księgarni jest całkiem sporo. Korki z rowerowych ryksz zostały obfotografowane skrzętnie, bo każda jest prawdziwym rękodziełem…

a co drugi rykszarz jest prawdziwym zjawiskiem.

To zdjęcie akurat jest z Khulny, gdzie połowa z nas udała się statkiem i ta połowa właśnie rozchorowała się doszczętnie. Druga połowa, pokonana przez linie lotnicze i korki dojechała autobusem i tak spotkaliśmy się w podrzędnym hotelu w Khulnie wpół do 12 w nocy. Do naszych kolorowych czapeczek i szampana (dziewczyny jakoś go przemyciły) dołączyło się jeszcze dwóch turystów z naszej łódki. Obeszliśmy północ zgodnie z czasem bangladeskim i indyjskim (pół godziny różnicy), zapominając po drodze o nepalskim (w połowie między tamtymi) i przesypiając czas polski.

Ja rozpoczęłam Nowy Rok wyskakując z łóżka bosą stopą prosto w karalucha, O. została natomiast pożarta przez pchły. Ani jednego, ani drugiego serdecznie Wam nie życzę w 2011 roku (potem zobaczymy…), życzę spokojnego snu, jakim cieszyła się połowa z nas.

Potem były przejażdżki i przepływy po okolicy oraz wyprawa na tygrysa. Byłam gotowa powitać tygrysa na bosaka, bo znowu popsuły mi się buty, ale: „We. Go back. Now” „Why?” „Tiger riks”(sic!). Nie było co dyskutować z panem przewodnikiem i kapitanem naszego stateczku, mimo że byliśmy trzy kroki od zoo dla krajowych turystów.

A potem postanowiłam nie jechać na plażę, tylko wrócić do Dhaki. I tu zaczyna się historia z kradzieżą plecaka. Nie ma co w nią wnikać, dość, że typ z blizną na poliku zabrał mi plecak z kolan i wyskoczył z autobusu tuż pod moim domem. Ten polik to jakby go ktoś szablą przeciął. Niestety, okazuje się, że to za mało oryginalny znak szczeólny w Dhace. Nikt go nie widział, a przestrzeń poszukiwań ciągnęła się może 50 m wzdłuż ruchliwej ulicy. Cóż, paszport, pieniądze i cała ważna reszta są na razie bezpieczne.

Powrót z Bangaldeszu też przejdzie do historii. Potomnym dość powiedzieć, że należy sobie zostawić 300 tak, żeby zapłacić „travel tax”, przy wyjeździe. Nie należy wydawać ostatniego grosza na bazarach w Dhace. Ewentualnie należy mieć ze sobą łatwo wymienialne waluty, co bynajmniej nie oznacza złotówek. Ja tego nie wiedziałam. Ale dzięki temu odkryłam, że jak jestem wściekła to przez pół godziny mogę komuś wrzucać PO BENGALSKU, że jest kretynem, durniem i generalnie nie ma mózgu. Na szczęście znalazł się dobry człowiek i współpasażer za mnie założył. Inaczej zostałabym w Bangadeszu, w ramionach mojej trudnej miłości.

Ale ja tam jeszcze wrócę.