Kerala.

Nie wiadomo czy to siła sugestii, czy najprawdziwsza prawda. Naganiają, ale jakby mniej. Namawiają, ale dyskretniej. Reklamują wycieczki, ale delikatniej (choć owszem, wszystko jest oblepione plakatami).

W książce przeczytanej przez P. było napisane, że lotnisko w Kerali jest zarządzane wzorowo. I faktycznie, lotnisko malutkie, ale czyściusieńkie (P. zapewnia, że w każdym pisuarze była kostka zapachowa), wszystko poszło sprawnie, bagaże wyjechały, a taksówkę udało się zamówić bez przepychanek z kierowcami. Wszyscy grzecznie czekali przy stanowisku PrePaid, gdzie klienci płacą z góry. Zupełnie co innego, niż w Kalkucie, gdzie przy takim samym stanowisku mokła tylko zdenerwowana i skotłowana kolejka turystów, a taksówkarze chodzili z boku i wykrzykiwali nieprzyzwoite ceny złośliwie się uśmiechając. 

Dzisiaj podeszliśmy do kilku rykszarzy zbitych w kupkę, żeby nas zawieźli na stację kolejową. Pokiwali do nas głowami i skierowali na… początek kolejki. Bo to był normalny postój, jak w Polsce. Zrobiło nam się trochę głupio, że jesteśmy tacy niewychowani. 

Ale największym przeżyciem była budka z sokami. Na pozór normalna, jakich mijaliśmy w Kalkucie i Delhi. Tylko, że ta była skomputeryzowana i pan wydawał rachunek. Piękny taki, lśniący, ciągle jeszcze jest na honorowym miejscu w portfelu P. Nie mamy zdjęcia budki, ale mamy zdjęcie człowieka, który nie mógł się zdecydować, więc kupił sobie dwa soki na raz. Melonowy i ananasowy.

Ach, bym zapomniała. Tam, w Bengalu, też rządziła Komunistyczna Partia Indii (Marksistowska), trzymała się dłużej i mocniej niż komuniści w Kerali…